Ο ήλιος έκαιγε. Έξω είχε 40 βαθμούς και η πόλη έβραζε. Η έξοδος προς Χαλκιδική ήταν πίτα. Το ένα μάξι πάνω στο άλλο για όποιον ξέρει και η ανηφόρα της Καρδιας ήταν Γολγοθάς. Φτάνοντας στο πιο κοντινό και πιχτρα ίσως προορισμό για τους Θεσσαλονικείς πιο ξαπλώστρες ήταν όλες γεμάτες. Ο τύπος στην υποδοχή με κοίταξε με στραβό μάτι όταν του είπα ότι είμαι ένας . Μου λέει την τιμή και μου πέφτουν τα μισά μαλλιά. 25 ευρώ ελάχιστη κατανάλωση για ένα άτομο. Ήταν τέτοια η δίψα μου για να καθήσω και να πιω ένα παγωμένο καφέ που δε με ένοιαζε πολυ. Μου έδειξε μια ξαπλώστρα με μια ομπρέλα σχετικά πίσω . Κάθομαι και παραγγέλνω . Στο μεταξύ έρχεται μια παρέα από απίθανες γυναικαρες που μιλούσαν μεταξύ τους αγγλικά. Κάθονται και μου πιάνουν τη κουβέντα. Ήταν Ελληνοαμερικάνες από τη Καλιφόρνια που είχαν έρθει διακοπές να δούνε τους παππούδες. Κουβέντα στη κουβεντα άρχισα να κερνάω μιας και για να πιάσω τα 25 ευρω κατά άλωση μόνος ήταν δύσκολο. Μια μπύρα δύο μετά αρχίσαμε με την μια το χαμουρεμα λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα. Μου έκανε πρόταση να πάω το βράδυ στο ξενοδοχείο που νοίκιαζαν. Φυσικά και πήγα και έγινε ο χαμός.Οχι μόνο με τη μία που είχα χαμουρευτει αλλά και με τις τρεις .Η μια με εγλειφε , την άλλη την εγλειφα και η τρίτη είχε ένα δονητη στην δεύτερη μέσα.Τελειωσα δύο φορές στο στόμα της πρώτης που τα ηθελε σαν τρελή να τα πιει .Απίθανη εμπειρια , όχι απλό τρίο , τετράδα. Όνειρο θερινής νυκτός … καλό καλοκαίρι και καλά να περνάτε. Και μη δίνεται χρήματα που δεν αξίζει σε ξαπλώστρες εκτως και αν έχει καμιά παρέα Ελληνοαμερικάνες δίπλα… φιλιά σε όλους
