Πολλές φορές, μπροστά από ένα τζάκι συμβαίνουν πράγματα περίεργα, πρωτόγνωρα κι ακατανόμαστα. Η θέρμη της φωτιάς δραπετεύει από το περίγραμμα που ορίζουν τα πυρότουβλα, διαχέεται άτακτα στο χώρο και φωλιάζει σε σκέψεις και σε πράξεις. Στήνει σκηνικά σύνθετα και περιπλεγμένα, προορισμένα να μείνουν μυστικά και ανομολόγητα. Μοναδικοί μάρτυρες οι φλόγες με τον τρεμουλιαστό χορό τους, σπρώχνοντας η μια την άλλη, λες και ανασηκώνονται στις μύτες των ποδιών τους και τα πύρινα κεφάλια τους υψώνονται μια από εδώ και μια από εκεί, σαν να προσπαθούν να δουν καλύτερα. Να δουν τι σχηματισμούς μπορούν να πάρουν τρία σώματα ενωμένα.
Κάποια πράγματα παραμένουν κρυμμένα σε σκοτεινές γωνιές του μυαλού, περιμένουν να ωριμάσουν, να σχηματοποιηθούν, μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή και να πάρουν σάρκα και οστά. Μέχρι τότε τα φαντάζεσαι για λίγο, στη συνέχεια τα στριμώχνεις πρόχειρα πρόχειρα σε άδυτα και απρόσιτα συρτάρια. Σε ιντριγκάρουν μεν, πιο πολύ όμως σε τρομάζουν, προτιμάς λοιπόν να τα καταχωνιάζεις, να προσποιείσαι πως δεν τα ξέρεις κι ας σε διαψεύδουν κάθε φορά που ξεμυτίζουν απροειδοποίητα. Σαν έρθει η ώρα όμως και μεστώσουν, αποκαλύπτονται με βήμα σίγουρο και αποφασιστικό και με μια τεράστια θέληση να βγουν στο φως.
Κάπως έτσι έγινε και εκείνο το απόγευμα. Η σκέψη να βρεθεί με δύο άντρες σαφώς και την τριβέλιζε χρόνια τώρα, την απόδιωχνε όμως πάντοτε βιαστικά. Θεωρούσε πως δεν της ταίριαζε, πως αν ήταν πραγματική επιθυμία της θα το είχε ήδη δοκιμάσει πάνω στην τρέλα της νιότης της. Δεν το είχε τολμήσει όμως, Φοβόταν πως αντί για απόλαυση θα εισέπραττε απογοήτευση, αντί για λατρεία θα βίωνε υποβιβασμό.
Εκείνο το απόγευμα λοιπόν ήταν λες και άλλαξε φακούς και μέσα από ένα εντελώς καινούργιο πρίσμα είδε την επιθυμία της άρτια και ακέραιη, απαλλαγμένη από ανασφάλειες και ηθικολογίες. Ήθελε να προσφέρει αυτό το δώρο στον εαυτό της, γιατί πλέον έτσι το έβλεπε, σαν ένα μοναδικό δώρο, μια αξέχαστη εμπειρία που θα θέριευε τη θηλυκότητά της, αφήνοντας πίσω όσο από το άγουρο κορίτσι υπήρχε ακόμα μέσα της.
Τα λόγια βγήκαν εντελώς φυσικά όταν μίλησε μαζί του. Κάπου στα βάθη των χρόνων, είχαν υπάρξει και ζευγάρι. Μετά όμως όλο αυτό εξελίχθηκε σε μια σχέση ζωής χωρίς ταμπέλες. Χάνονταν και βρίσκονταν, άλλοτε συχνά και άλλοτε μετά από χρόνια, ανάλογα με το αν τα κρεβάτια τους ήταν αδειανά τις νύχτες ή αν είχαν κάποιον να τα μοιράζονται. Η χρονική απόσταση όμως δεν αφαιρούσε τίποτα από την οικειότητα που τους έδενε. Μαζί του ένιωθε ασφαλής να πειραματιστεί, να εξερευνήσει…
Η φωνή της ήταν αποφασιστική. Του περιέγραψε ακριβώς τι ήθελε και τι δεν ήθελε, πώς το φανταζόταν, πώς θα ήταν όμορφο για εκείνη. Η ανταπόκρισή του άμεση, την άκουγε προσεκτικά, την ρωτούσε για διευκρινίσεις και τη βοήθησε να ζωγραφίσουν μαζί τις αποχρώσεις αυτού που θα συνέβαινε. Από κει και πέρα, τα ανέλαβε όλα αυτός. Το πού, το πότε, το πώς, ακόμα και τον κατάλληλο συνταξιδιώτη. Την καθησύχαζε και την διαβεβαίωνε πως όλα θα ήταν όπως έπρεπε, της τα περιέγραφε ξανά και ξανά, σαν πρόβα πριν την πραγματική παράσταση.
Μια μέρα απόμενε μονάχα…
Συνεχίζεται….
