Το άρθρο γράφεται κατόπιν προσωπικών βιωμάτων/ εμπειριών/ αντίληψης και δεν έχει καμία σχέση με ορισμούς δικούς σας. Επίσης, δεν έχει καμία διάθεση να προσβάλει πρόσωπα και καταστάσεις. Όλα είναι καλοπροαίρετα από "εδώ". Το "εδώ" το ορίζω εγώ και το γνωρίζω. Το "εκεί" ας το διαχειριστεί ο καθένας όπως μπορεί... δεν είναι δικό μου θέμα. Υπήρξα κι εγώ άτομο με φετίχ ακραία! Εγκεφαλικές μπουρδουκλώσεις, ανεξήγητες σεξουαλικές επιθυμίες, φαντασιώσεις που απ'τη μια μου όριζαν το αλάτι και το πιπέρι του σεξουαλισμού μου και της όποιας σεξουαλικής απελευθέρωσης κι απ' την άλλη μου κούραζαν ή μου μπέρδευαν την ηρεμία του μυαλού. Όσο περισσότερες ανησυχίες και φοβίες είχα για την όποια υγιή ροή της ζωής μου, μακρυά από "περίεργες" καταστάσεις πάσης φύσεως, τόσο πιο έντονη ήταν η επιθυμία να πραγματοποιήσω και να βιώσω τα διάφορα φετίχ μου. Ώρες ατελείωτες μπροστά από μια οθόνη, υπό την προστασία και ασφάλεια των τεσσάρων τοίχων αναζητώντας στη βολεψιά μου αντίστοιχα άτομα ή άλλα που θα ολοκλήρωναν την εικόνα που είχα πλάσει. Δόξα το θεό, ένα σωρό από φετιχιστές στο διαδίκτυο. Κάθε λογής λογάδες. Καθένας με τα φετίχ του και τις ορέξεις του. Άλλος να βαράει, άλλος να σε δένει κόμπους ναυτικούς, άλλος να σε καίει, άλλος να σε ξευτελίζει, άλλος να σε κάνει υποχείριό του/ δουλάκι ή μασέρ του... Ένα σωρό εργαλεία για κάθε φετιχιστή σαμπ ή μάστερ, κατά προτίμηση. Η πεμπτουσία της "απελευθέρωσης" μπροστά στα πόδια μου...τι ευτυχία!!! Κι όσο περισσότερες επιλογές τόσο πιο αχαλίνωτο το συναίσθημα της ευτυχίας! Κι όσο έβρισκα αυτό που ήθελα τόσο αφηνόμουν όλο και περισσότερο σε κάτι νέο, όχι απαραίτητα δικό μου αλλά του άλλου. Φετίχ ή διαστροφή, όπως θέλετε πείτε το, της άλλης πλευράς...του συμ-παίχτη που θα με έκανε να νιώσω όμορφα και να κερδίσει την εμπιστοσύνη σε αυτές τις ει-ι-δικές μου εγκεφαλικές μπουρδουκλώσεις. Μια σκουλικότρυπα που όσο χώνεσαι τόσο νομίζεις ότι απελευθερώνεσαι και αφήνεσαι ανεξέλεγκτα... απελευθέρωση μετά ευχαρίστησης. Πραγματικής ευχαρίστησης όμως ή τέτοιας που θα συμβαίνει υπό συγκεκριμένες στιγμές και όρους??? Κάπου εκεί στα κρυφά, στα μυστικά, στα υπόγεια, στο υπόφως με περίεργους τύπους/τύπισσες με περίεργες εκφράσεις σε πρόσωπα που το δέρμα αποτελεί απλά κάλυμμα των πιο υποχθόνιων και ανεκδιήγητων ορέξεων του ανακατεμένου ψυχικού τους κόσμου. Και μετά, η επιστροφή στην κανονικότητα. Ο κύριος τάδε, η κυρία τάδε. Ο κύριος διευθυντής, η κυρία του γραφείου, η σουβλατζού, ο περιπτεράς, ο αντιεξουσιαστής, ο έτσι, η αλλιώς που όλα τα κατακρίνουν και δεν τα δέχονται στην κατά τ' άλλα υγιή κοινωνία που περνάνε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους. Μετά η κοινωνία της ευπρέπειας και της σοβαροφάνειας... "Πώς μου μιλάς έτσι;... Ξέρεις ποια είμαι εγώ? " .... "Σπάσε ρε μαλάκα μη σου γαμίσω ότι έχεις και δεν έχεις"... και μετά, κάπου εκεί στα κρυφά, εκείνες τις σκοτεινές ώρες ο μάγκας γίνεται πουτανάκι/ τσολάκι κάποιου/ κάποιας κι η κυρία του "ξέρεις ποια είμαι 'γω" να παραδίνεται ψυχή τε και σώματι στον αφέντη/ αφέντρα της, άδολο παραδομένο πλάσμα στο τρέμουλο, στο ρίγος του κορμιού σε εκείνες τις ει-ι-δικές στιγμές του καθενός. Κάπου εκεί ανάμεσα υπήρχα κι εγώ. Μα,... φετίχ υποτίθεται ότι είναι μια υγιή έκφραση που ορίζει το "είναι" μου και αποτελεί συνέχεια της ροής της ύπαρξης και έκφρασής μου σε αυτό που είμαι πραγματικά και όχι κάτι που να ξεχωρίζει απ' το "είναι" μου και να υπάρχει στο "δεν είναι" μου. Ή είναι ή δεν είναι! Ή είμαι εγώ αυτός/ αυτή που τα κάνει ή αν δεν είμαι τότε πρέπει να το ψάξω αν θέλω να είμαι έτσι και να το χαίρομαι ΚΆΘΕ ΣΤΙΓΜΉ όπου κι αν βρίσκομαι, μέρα ή νύχτα, στο δρόμο ή στο καφέ, στο σπίτι ή στο σκοτεινό υπόγειο. Διαφορετικά μιλώντας για "υγεία" πρέπει να το ψάξω, να το αναλύσω, να το ΟΡΙΣΩ. Δεν είναι απαραίτητο ορίζοντας κάτι να το δεχθείς ή να το απορρίψεις. Άλλωστε το τι δεχόμαστε ή απορρίπτουμε δεν είναι στο χέρι μας. Νομίζουμε ότι έχουμε τον έλεγχο του μυαλού μας αλλά το μυαλό έχει τη δική του άποψη πάνω σ αυτό το θέμα. Νομίζουμε ότι εξουσιάζουμε αυτό το εύθραυστο δημιούργημα που κουβαλάμε στο κεφάλι μας, ότι είναι δικό μας, ότι το κάνουμε ότι θέλουμε... γελιόμαστε οικτρά... είμαστε απλά οι εργάτες τους... οι άλλοτε τυχεροί εργάτες τους κι άλλοτε οι δύστυχοι δούλοι του, που στο τέλος αν του δουλέψεις καλά θα σε "δουλέψει" εκείνο καλά. Θα σε δουλέψει τόσο καλά, τόσο ευγενικά, τόσο ερωτικά κι αθώα που κάθε τι όριζες ως φετίχ και εγκεφαλικά μπουρδουκλώματα θα σ' τα παρουσιάσει ως ένα τίποτα. Το τίποτα της ευτυχίας και της εναρμόνισης με το είναι σου, με το όλον. Η απόλυτη ευτυχία. Η γαλήνη κι η αποενοχοποίηση. Η αγάπη για τον εαυτό σου και το είναι σου. Η διάχυτη αίσθηση της ύπαρξης σου όχι μόνο στον μικρό προσωπικό σου κύκλο που σου ορίζει το δικαίωμα προσωπικού χώρου αλλά ακόμα μακρύτερα/ πλατύτερα που όρια δεν το χωρούν. Και τότε ο όρος "φετίχ" ως δια μαγείας εξαφανίζεται, δεν χάνεται όμως. Όχι δεν θέλω να χαθεί μα και να ήθελα δεν μπορεί να χαθεί. Υπάρχει, και νιώθω όμορφα που υπάρχει με τέτοιο τρόπο όμως που να αποτελεί υγιή μέρος του είναι μου και να το ζω κάθε ώρα και στιγμή ως προέκταση της χαράς και της ηρεμίας μέσα μου. Φετίχ μου, εσύ το είναι μου. Δεν σε ορίζω πλέον μα σ' αγαπώ γιατί υπάρχεις στην ύπαρξή μου.
