Για κακή μου τύχει είμαι καλλιτέχνης... τι ωραία λέξη με βάθος και τι παρεξηγημένες λέξεις και η "καλλιτέχνης" αλλά και το "βάθος"... που θα τρέχει τώρα το μυαλό σας... ναι κι εμένα μου προκαλεί χαμόγελα στο μυαλό... Το βάθος της αξίας ερωτικών σκηνών σε μια ταινία ή ακόμα σε ένα γλυπτό έργο κάποιου καλλιτέχνη αλήθεια πόσο ταξιδεύει το μυαλό μας στη θέα του και πόσο ζεστό, οικείο, δικό μας το νοιώθουμε. Πόσο μας καθηλώνει και μας ταξιδεύει μια ερωτική σκηνή από δυο παθιασμένα ερωτευμένους ανθρώπους χωρίς απαραίτητα να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας η ερωτική πράξη αλλά σβήνοντας με black fade out στην οθόνη αφήνωντας το μυαλό μας να ταξιδέψει και να φτιάξει μόνο του σκηνές που άλλους μας μεταφέρουν στις προσωπικές στιγμές του ζευγαριού της οθόνης και άλλους στις δικές μας περασμένες προσωπικές στιγμές. Το ίδιο και ένας πίνακας ή ένα γλυπτό. Τόσο άψυχες ύλες κι όμως η κίνηση, η ζεστασιά της πράξης, τα χρώματα, το περιβάλλον που εκθέτονται τα έργα και λίγο ο φωτισμός της αίθουσας τί πιο μαγικό να μας αφαιρέσει το νου και να μας συνεπάρει στα σκοτάδια της ψυχής μας και της φαντασίας μας. Πόσο μικρή και λίγη θα ήταν η τέχνη χώρίς την τέχνη του έρωτα και πόσο μικρή πραγματικά θα ήταν αν όλες οι σκηνές ερωτικών πράξεων παρουσιάζονταν απ την αρχή με μέση και τέλος. Τέλος, πόσο όμορφο γίνεται το σεξ ή η ερωτική πράξη όταν υπάρχει ποιότητα μεθοδευμένη με πράξεις εξάρσεως και ηδονής κλιμακωτές κι άλλοτε πάλι με μικρές ανάπαυλες και πάλι απ την αρχή ... κάτι σαν τέχνη
