Ζούσα τον απόλυτο έρωτα. Ξυπνούσα και κοιμόμουν ολοκληρωτικά παραδομένη σε κείνον. Τα λόγια του υπαγόρευαν το ρυθμό της ανάσας μου, τα χάδια του όριζαν το περίγραμμα του κορμιού μου. Η ζωή δεν συμβαδίζει όμως πάντα με τις καρδιές κι οι εραστές χωρίζουν Έτσι και εγώ βρέθηκα να ζω χωρίς αυτόν για τον οποίο ζούσα.... Ο πόνος? Αδιανόητος. Χωρίς αυτόν ένιωθα απέραντα εκτεθειμένη στην τοξικότητα του κόσμου, λες και έλειπε ολόκληρο το δέρμα μου και δεν υπήρχε τίποτα πια να προστατεύει το ευαίσθητο "μέσα" μου. Είχα ανάγκη κάποιος να με αγγίζει διαφορετικά φοβόμουν πως θα διαλυόμουν ολόκληρη. Μετά από ατελείωτες άσκοπες διαδρομές με το αμάξι βρέθηκα σε ένα μπαρ. Δεν συνηθίζω να πηγαίνω σε μπαρ μόνη μου, εκείνη η νύχτα όμως δεν ήταν συνηθισμένη. Κάθισα σε μια γωνιά και παράγγειλα ένα ποτό. Άρπαξα την τσάντα μου κι άρχισα μηχανικά να ψάχνω τα τσιγάρα μου ενώ η σκέψη μου ήταν καθηλωμένη σε κείνον. Ένας οξύς πόνος με επανέφερε απρόσμενα στην πραγματικότητα. Είχα τρυπήσει με κάτι το δάχτυλο μου. Κοίταξα καλύτερα και ανακάλυψα ένα τριαντάφυλλο που μου είχε χαρίσει εκείνος λίγες μέρες μόλις πριν. Ήταν ακόμη ζωντανό και ευωδιαστό. Δεν είχε προλάβει να μαραθεί. Κι ο έρωτας μου, δεν είχε προλάβει να μαραθεί...Είχα ξεχάσει πως το κουβαλούσα μαζί μου. Το έβγαλα έξω και με αργές κινήσεις άρχισα να μαδάω ένα ένα τα πέταλά του. Κάθε πέταλο και μια ανάμνηση, κάθε πέταλο και μια στιγμή που βίαια αποχωριζόμουν.
'Μ'αγαπά δεν μ'αγαπά?", ακούστηκε μια φωνή δίπλα μου. Σήκωσα το βλέμμα μου και είδα έναν άντρα να κάθεται δίπλα μου. Έπινε ήδη το ποτό του, οπότε μπορεί και να καθόταν εκεί αρκετή ώρα, δεν ξέρω, δεν ήμουν σε θέση να προσέξω τέτοιες λεπτομέρειες.
"Μπα όχι", αποκρίθηκα μακρόσυρτα, "απλώς και μόνο για τη χαρά της καταστροφής". Του έκανε εντύπωση η θλίψη μου και αρχίσαμε να μιλάμε. Πολλοί θα σκέφτεστε πως με θεώρησε ένα εύκολο πήδημα, μπορεί και να ήταν έτσι, δεν έχει καμία σημασία. Άλλωστε, όπως είπα πριν, εγώ αναζητούσα κάποιον να με περιβάλλει. Του τα είπα όλα, μοιράστηκα όλη τη δακρύβρεχτη ιστορία μου μαζί με αυτόν τον άγνωστο αδιαφορώντας για το αν τον καταδικάζω σε αφόρητη πλήξη.
Η νύχτα βάθαινε κι οι λέξεις στέρεψαν. Μου ζήτησε να τον ακολουθήσω κι εγώ το έκανα αδιαμαρτύρητα. Με οδήγησε στο σπίτι του. Ήταν πολύ γλυκός και περιποιητικός. Έφερε μπροστά μου, ποτό, νερό, τασάκι. Έβαλε στο ράδιο τον αγαπημένο μου σταθμό και άναψε τρία μικρά κεριά που αχνόφεγγαν. Με παρηγορούσε η απουσία του φωτός. Με άφησε να πιω το ποτό μου και στη συνέχεια με ξάπλωσε μπρούμυτα στον καναπέ. Του είπα πως μάλλον είχε κάνει λάθος που με πήρε μαζί του γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ήμουν ανήμπορη για την οποιαδήποτε στοιχειώδη κίνηση. Με καθησύχασε πως δεν περίμενε τίποτα από μένα. Ξεκίνησε να κάνει απαλό μασάζ στους ώμους μου. Παραμέρισε τις τιράντες του φορέματος μου και επεκτάθηκε προς την πλάτη μου.Ήταν φανερό όμως πως το ύφασμα τον ενοχλούσε και δεν άργησε να μου το αφαιρέσει. Έφερε ένα αρωματικό λάδι και ξεκίνησε ένα ατελείωτο μασάζ σε όλο μου το σώμα. Από το κεφάλι ως τα δάχτυλα των ποδιών, πρώτα μπρούμυτα και στη συνέχεια ανάσκελα. Τα χέρια του πάνω στο κορμί μου ήταν γάζες πάνω στα ανοιχτά μου τραύματα, μου έδιναν την ψευδαίσθηση της προσωρινής επούλωσης. Όταν ένιωσε πως αρχίζω να χαλαρώνω αφαίρεσε και τα εσώρουχά μου και αφιερώθηκε στα απόκρυφα σημεία μου που μέχρι εκείνη την ώρα είχαν μείνει ανέγγιχτα. Τότε συνειδητοποίησα πως ήμουν πολύ υγρή. Το μαρτύρησαν τα δάχτυλα και η γλώσσα του. Εκτόνωσε την απόγνωσή μου σε κλιμακωτούς οργασμούς. Καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς εκείνος παρέμεινε ντυμένος. Όπως το υποσχέθηκε, δεν μου ζήτησε τίποτα. Δεν είχα τίποτα να δώσω, όχι από υπέρμετρο εγωισμό ή από έλλειψη γενναιοδωρίας, αλλά επειδή ήμουν εντελώς άδεια, το απόλυτο κενό. Ένας άγνωστος λοιπόν με βοήθησε να επιβιώσω το πρώτο από τα δυσκολότερα βράδια της ζωής μου.
