Με κοιτάς σαν να μην υπάρχει αύριο. Δυσανασχετείς με τον κόσμο γύρω μας, φυσικό εμπόδιο ανάμεσα στον πόθο σου και μένα. Πίνεις λαίμαργα το ποτό σου λες και η κάθε σου γουλιά αναμετριέται με τον χρόνο. Εγώ το πίνω πιο αργά, γιατί ξέρω… Ξεδιψάς την ανυπομονησία σου και με ένα δεύτερο. Το βλέμμα σου πάντα καρφωμένο πάνω μου, μαρκάρει τις περιοχές που θα ‘θελες να αγγίζεις, άλλοτε ψηλό, βαθύ, παιχνιδιάρικο κι άλλοτε πιο χαμηλό, πιο σιωπηλό, πιο σκοτεινό.
Με αγγίζεις σαν να μην υπάρχει αύριο. Επιτέλους μόνοι. Ανάμεσά μας μόνο η νύχτα, αλλά αυτή μόνο να ενώνει ξέρει τα κορμιά. Δεν τα χωρίζει. δεν τα μονώνει. Οι υπόλοιπες αισθήσεις αφυπνίζονται μία μία. Τα αρώματα γεννούν τις μνήμες. Λατρεύεις τον τρόπο που μυρίζω. Με εισπνέεις, σε ζαλίζω, σε εισπνέω, με μεθάς. Δάχτυλα μπλέκονται, χέρια μπερδεύονται, πόδια ανοίγονται. Με γεύεσαι, μαγεύεσαι. Ανάσες βαριές και αναστεναγμοί σκεπάζουν την σιωπή, φωνές, κραυγές ταράζουν την σιγαλιά του σκότους και η ηδονή ουρλιάζει πως είναι εκεί και πάνω μας κυριαρχεί.
Σε αποχαιρετώ σαν να μην υπάρχει αύριο. Σου κλέβω όσα περισσότερα χάδια μπορώ. Υποσχέσεις δεν τολμώ, ξέρω… Κρατιέμαι αιχμάλωτη στην αγκαλιά σου και σου απαγορεύω να με απελευθερώσεις. Σταματώ τον χρόνο στο μυαλό μου. Μας κάνω σκίτσο, φωτογραφία, γλυπτό, οτιδήποτε θα μείνει αλώβητο από το χάραγμα της μέρας. Κοιτάς την ώρα και ξάφνου ξυπνάς, ξεχνάς, μ’ αποχαιρετάς. Ντύνεσαι βιαστικά και φεύγεις.
Οδηγώ σαν να μην υπάρχει αύριο. Ο παγωμένος αέρας εισβάλλει από το ανοιχτό παράθυρο και μαστιγώνει τις ανυπάκουες ελπίδες μου. Η μουσική στο τέρμα, να δηλώνει πως από κάπου πέρασα και εγώ. Αριστερή λωρίδα, πατάω γκάζι, προσπαθώ να απογειωθώ. Κοιτάω κλεφτά το κινητό. Βουβό. Τρεις μέρες που είσαι απών. Θέλω να ουρλιάξω , θέλω να κλάψω, θέλω να εξαφανιστώ. Θέλω να ξέρεις πως κάθε φορά που μπαίνεις μέσα στο μουνί μου, άθελα μου ανοίγονται μικρές χαραμάδες μες στην ψυχή μου. Θα κλείσουν σύντομα το ξέρω, η ανάγκη μου για σένα είναι προσωρινή. Μην ανησυχείς. Ούτε εγώ ανησυχώ. Το ξέρω, θα με αναζητήσεις πάλι κάποια στιγμή. Όχι όμως αύριο…
