..... Ω, ναι.... φορούσε ένα υπέροχο κόκκινο μακρύ φουστάνι. Από πάνω, μία καμπαρντίνα βινύλ και τις υπέροχες ψηλοτάκουνες γόβες της, και σατέν μακριά γάντια...
Κι από μέσα, αυτό το πανέμορφο αισθησιακό κατακόκκινο μακρύ φουστάνι που έμοιαζε σαν μία οπτασία.... Όταν της άνοιξε την πόρτα, είχε ήδη ξεκουμπώσει την καμπαρντίνα της κι όταν μπήκε μέσα την έβγαλε κι έμεινε με το κατακόκκινο φουστάνι... Και τα μαλλιά της....
Δεν ήταν καροτί. Ούτε ξανθά.
Ήταν σαν αυτά της Τζίλντας, αυτή η άλικη απόχρωση, όπως τα φανταζόμαστε στην έγχρωμη εκδοχή της ταινίας. Κι ήταν εκεί....
Μ'εκείνα τα μάτια, εκείνα τα χείλια, εκείνο το σώμα, το άρωμα της μπερδεμένο με τις φερομόνες της... Ήταν εκεί μπροστά του...
Μια γυναίκα..
Όλες... Γι'αυτό άνοιξε και την πόρτα στο άκουσμα του κουδουνιού της που τον χτύπησε σαν ηλεκτροπληξία μέσα του... Γιατί αν δεν ανοίξεις την πόρτα μπορεί και να τρελλαθείς.
Μία υπέροχη διέγερση κυριαρχούσε στο είναι του και προπάντων στο μυαλό του. - ''Ήρθα μόνο για σένα'', του είπε ψιθυριστά καθώς είχε γείρει στο αυτί του... Την κοίταξε μ'ένα βλέμμα σαν μετάξι και συνάμα καθηλωτικό, της έπιασε απαλά το πρόσωπο με τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού και την φίλησε τρυφερά με μια αίσθηση επιβλητικότητας ταυτόχρονα.
Ένιωσε το ρίγος της, ναι, να την διαπερνά απ'όλο της το κορμί... ... Την εναπόθεσε στο ανάκλινδρο ευλαβικά που ήταν στο δωμάτιο κι άρχισε να την ανιχνεύει τόσο αργά, υγρά και τρυφερά με την γλώσσα του σε όλα της τα σημεία...
Μικρά βογγητά ξέφευγαν και τα μακριά νύχια της βυθιζόταν ολοένα και περισσότερο σε όλη του την πλάτη του και πιο κάτω... Οι παλάμες τους κι αυτές ενίοτε μπερδεμένες όπως και οι γλώσσες τους...
Άρχισε να τον νιώθει όλο και πιο έντονα όταν με το δεξί του πόδι τής άνοιξε το δικό της το αριστερό και άρχισε να διεισδύει μέσα της....
Έτσι ακριβώς όπως ήταν, εκεί στο ανάκλινδρο, με το φόρεμα ελαφρώς κατεβασμένο αρκετά στο αγαλματένιο της ντεκολτέ και το αραχνοΰφαντο εσώρουχό της εναρμονισμένο κι αυτό προς το πλάϊ λες και ήξερε πως να τοποθετηθεί από μόνο του, τον ένιωθε ολοένα και περισσότερο μέσα της, να την τρελλαίνει, να την αναστατώνει, να την λιώνει στο αποκορύφωμα...
Ζούσαν πλέον σ'έναν βυθό της ηδονής που συνταξίδευαν μαζί σε όλες τις διαστάσεις...
Ψυχικές, πνευματικές, σαρκικές... Ο ρυθμός του άρχισε να επιταχύνει, η γλώσσα του άρχισε να γίνεται όλο και πιο απαιτητική και τα φιλιά του βαθειά και πολύ έντονα. Η αγέρωχη υπεροχή του που διαρκούσε τόση ώρα, την είχε λιώσει στην κυριολεξία και είχε παραδοθεί σε'κείνον με όση ένταση είχε μέσα της.... Η φωνή της βραχνή κι αισθησιακή, τον έκανε να είναι όσο γινόταν πιο βαθειά μέσα της για να την έχει εκεί μέσα στο αυτί του ώστε να του αποτυπωθεί για πάντα. Η ώρα για την λύτρωσή τους είχε πλησιάσει, το ένιωθε κι αυτός πως αυτή ήταν έτοιμη να τον λούσει με τον εσωτερικό της καταρράκτη, της ψιθυρίζει με λάγνο ηχόχρωμα:
"Μωρό μου, η στιγμή μας είναι τώρα, έλα μαζί μου"... Την ίδια στιγμή ένα αδιαόρατο ηλεκτρισμένο κύμα τους διαπέρασε, ένας χορός εμφύλιος των σωμάτων τους ήταν στο ζενίθ και άρχισε μέσα στο βυθό της να χύνεται ασταμάτητα, σαν σε μία άλλη διάσταση να σταματά ο χρόνος και να συντελείται μυστικά με βαθειά ουσία αυτή η τόσο ηδονιστική ένωση... Καθώς τα λεπτά περνούσαν και οι ανάσες τους είχαν βρει τον ρυθμό τους, εκείνος σηκώθηκε και την βοήθησε με τρόπο ιεροτελεστικό σαν να έντυνε μία μυθική Νύμφη... Όταν έφευγε, τη ρώτησε:
- ''Πότε θα ξανάρθεις;''
- ''Ποτέ'', του απάντησε.
''Για να έρθω, πρέπει κάπου να έχω να πάω'' ... ....έφυγε σαν μια αέρινη οπτασία καθώς την έβλεπε να απομακρύνεται σιγά - σιγά στο βάθος του ορίζοντα... ....
Και όλα της τα βήματα, ήταν αισθήματα... ... ...
