Τη Τζορτζίνα την γνώρισα μέσω του φίλου μου του Κώστα μια μέρα που είχαμε πάει για ποτάκι. Μου έδειξε εξαρχής πως με γούσταρε αφού μου ζήτησε αργά το βράδυ να την συνοδέψω σπίτι της, όμως ήμουν αρκετά πιωμένος και το απέφυγα. Καμιά δεκαριά μέρες αργότερα ενώ έπινα και πάλι ποτάκι σε ένα μπαρ στου Γκύζη με πήρε τηλέφωνο, της είπα που βρίσκομαι και έσκασε μύτη. Αρχικά χάρηκα αν και μου φάνηκε λίγο περίεργη η συμπεριφορά της. Αφού τη γνώρισα στην παρέα μου και ήπιαμε κανά δυο ποτάκια παρέα έσκυψε στο αυτί μου και μου είπε να σηκωθούμε να φύγουμε για κανένα ξενοδοχείο. "Θα το θελα αλλά τώρα δεν λέει να φτύσω την παρέα μου", απάντησα χωρίς να μπορώ να προβλέψω τη συνέχεια. "Πάμε να φύγουμε τώρα, θέλω να με γαμήσεις άγρια!", μου φώναξε δυνατά με αποτέλεσμα εκτός από την παρέα μου να γυρίσουν να μας κοιτάξουν και αρκετοί θαμώνες του μπαρ που βρίσκονταν κοντά. Ισως κάποιοι αλλοι στην θέση μου να αισθάνονταν σε τέτοια περίπτωση κολακευτικά, προσωπικά όμως ντράπηκα γιατί τότε κατάλαβα πως η κοπέλα είχε πάρει ουσίες και ήταν εκτός ελέγχου. "Τι είναι αυτά που κάνεις, ηρέμησε με ξευτιλίζεις μέσα στον κόσμο" της είπα ξανά όμως δεν έπαιρνε χαμπάρι. "Αστο το ξενοδοχείο, αλλά πάμε τώρα όπως είμαστε στις τουαλέτες, τον θέλω στο στόμα μου', ξανάρχισε να φωνάζει, να ουρλιάζει για την ακρίβεια και ειλικρινά ήρθα σε απόγνωση, αφού με κοίταζε όλος ο κόσμος πια. Τότε μου έκοψε να τηλεφωνήσω στον Κώστα, που την ήξερε καλύτερα και όταν του είπα τι έγινε η απάντησή του με έστειλε αδιάβαστο. "Καλό κορίτσι φίλε, αλλά είναι φτιαγμένη και όταν φτιάχνειι δεν χαμπαριάζει Χριστό. Τα έχει κάνει και σε μένα αυτά"! Με τα πολλά και αφού είχα ακούσει διάφορα από την παρέα.... υπέκυψα. Βρεθήκαμε στην τουαλέτα, τον έβγαλα έξω και η τρελλή έσκυψε στο πάτωμα με το κεφάλι να ακουμπάει στην λεκάνη (αφού είχε πρώτα τουλάχιστον την διαύγεια να την καθαρίσει με μωρομάντιλα. "Γουστάρω να με τσιμπουκώσεις άγρια με το κεφάλι μου ανάποδα", μου εξήγησε και αυτό έκανα. Παρά το σοκ που είχα υποστεί νωρίτερα μου σηκώθηκε πολύ εύκολα με αποτέλεσμα να κάνω το πιο άγριο deep throat της ζωής μου. Το σπέρμα το ήπιε όλο (σιγά μην το άφηνε) και η όλη φάση δεν πρέπει να κράτησε πάνω από κανένα πεντάλεπτο. Φυσικά όταν βγήκαμε υπήρχε κόσμος που είχε μαζευτεί απ' έξω, ειδικά μία κοπελίτσα που περίμενε για τις γυναικείες είχε καταλάβει τι παίζει γιατί νωρίτερα καθόταν στο διπλανόύ τραπέζι. Αφού της έριξα ένα απολογητικό βλέμμα και ανταπέδωσε με ένα χαμόγελο όλο κατανόηση επιστρέψαμε στην παρέα, με την Τζορτζίνα να αποχωρεί ευχαριστημένη ένα πεντάλεπτο αργότερα και την αντροπαρέα να ψοφάει για λεπτομέρειες. Εκτοτε η Τζορτζίνα επικοινώνησε ξανά μαζί μου με σκοπό να ολοκληρώσουμε ότι είχαμε ξεκινήσει, όμως την απέφυγα επανελειμμένα γιατί με ανθρώπους που βγαίνουν τόσο εύκολο εκτός ελέγχου δεν παίζεις. Η πλάκα δε είναι πως ρωτώντας τον Κώστα κάποια πράγματα έμαθα το επάγγελμά της. Ψυχολόγος είναι η κοπέλα. Τώρα το κατά πόσο χρειάζεται και η ίδια έναν, μάλλον είναι περιττό να απορώ...
