Πριν από κάποια χρόνια βρέθηκα στη Χαλκιδική με φίλους για διακοπές.Προορισμος μας ο Ν.Μαρμαρας που είχαμε ήδη ακούσει τα καλύτερα.Ηταν Αύγουστος και φτάσαμε νωρίς το πρωί στο κατάλυμα που είχαμε κλείσει για να περάσουμε 15 μέρες απόλυτης χαλάρωσης....αφού συμμαζευτηκαμε φύγαμε κατευθείαν για παραλία...σχεδόν όλη μέρα την περάσαμε στη θάλασσα κάνοντας γνωριμίες με ντόπιους και μή....ανάμεσα τους μια παρέα κοριτσιών κυρίως από Θεσσαλονίκη που κάποιες από αυτές δούλευαν εκείνη την περίοδο στην περιοχή...μετά από τον καφέ που όλοι απολαύσαμε αρχίσαμε σιγά σιγά τις μπύρες...τα κοκτέιλ μέχρι που φτάσαμε σε σημείο να είμαστε όλοι λίγο πολύ μεθυσμένοι την ώρα που έπεφτε ο ήλιος....αποφασίσαμε να πάμε να κάνουμε ένα ντουζακι στα δωμάτιά μας προκειμένου να βγούμε αργότερα κι έτσι σιγά σιγά αποχαιρετηθηκαμε δίνοντας ραντεβού 2-3 ώρες αργότερα....μπήκαμε στο μπάνιο ο ένας μετά τον άλλον εκτός από τον Νίκο ο οποίος σχεδόν κοιμόταν από όσα είχε πιει....μετα κοπων και βασάνων τον ξυπνήσαμε γιατί θα καθυστερουσαμε και δεν θέλαμε να δημιουργήσουμε άσχημη εντύπωση στα κορίτσια....όση ώρα ο Νίκος έκανε μπάνιο τα τηλέφωνα μας χτυπούσαν ασταμάτητα απο τα κορίτσια..μέχρι που κάποια στιγμή χτύπησε και η πόρτα του δωματίου μας (φυσιολογικό...μιας και είχαμε ΗΔΗ καθυστερήσει)....ανοίγοντας ήταν όλες μαζί ντυμένες κυριολεκτικά με τα απολύτως απαραίτητα...καθησαμε στο μπαλκόνι να καπνίσουμε ένα τσιγάρο μέχρι που μια κοπέλα από την παρέα η Έλενα αναρωτήθηκε που είναι ο Νικόλας....της είπαμε ότι άργησε να μπει στο μπάνιο και ότι σε λίγο θα είναι έτοιμος....χαμογέλασε με πονηρό υφος κοιτώντας τις υπόλοιπες και πήγε προς το μπάνιο....5 λεπτά αργότερα ο Διονύσης μου λέει...."τι γίνεται ρε μαλάκα....πάμε να δούμε τι κάνουν"?.....πηγαμε στο μπάνιο ανοίγοντας σιγά σιγά την πόρτα να δούμε τι συμβαίνει.....ο Νίκος ήταν όρθιος κολλημένος στον τοίχο....η Έλενα γονατισμενη μπροστά του και να τον γλύφει χωρίς αύριο...να πνίγεται από τον πουτσο του αλλά να μην σταματάει....μέχρι που μάλλον ειδε ότι ο Νίκος ανασηκωσε το κεφάλι του και μας κοίταξε με το πιο πρόστυχο χαμόγελο που έχω δει στη ζωή μου κλείνοντας μας ταυτόχρονα το μάτι...ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι προφανώς αυτό ήταν το σύνθημα....μπήκαμε με τον Διονύση στο παιχνίδι...2 λεπτά αργότερα ειμασταν και οι 3 όρθιοι μπροστά της και μας εγλειφε όλους μας σαν μανιακή....κάποια στιγμή ξάπλωσα ανάσκελα και την έβαλα να καθήσει επάνω μου....ο Διονύσης μπουκωνε το στόμα της ενώ ο Νίκος βρήκε την ευκαιρία και άρχισε να βυθίζεται μέσα στον κωλο της ακούγοντας τον να λέει "κοίτα την πουτανα..."..... Έχοντας όλες τις τρύπες της γεμάτες και ενώ έχυνε και ξαναεχυνε....χτυπάει η πόρτα του μπανιου....ο Διονύσης με ύφος σχεδόν προκλητικό απάντησε "άλλος" κάνοντας μας όλους να μας πιάσουν τα γέλια....μέχρι που ανοίγει η πόρτα και μας βλέπουν σε αυτή την κατάσταση ο Βασίλης και τα υπόλοιπα κορίτσια...η έκπληξη σε όλο αυτό ήταν όταν η Δανάη που φαινόταν "τσιμπημενη" με τον Διονύση γύρισε και είπε..."είμαστε και εμείς εδώ"...ενώ την ίδια στιγμή άρχισε να βγάζει την μπλούζα της....σηκωθηκαμε όλοι άρων αρων και πήγαμε μέσα στο δωματιο.....αρχίσαμε όλοι μας να τις γαμαμε όλες ο ένας πίσω από τον άλλον....ασταμάτητα....στα 4...στα όρθια...από μουνι...από κωλο....το καλύτερο δε....ήταν όταν βγήκαμε στο μπαλκόνι και οι 4 τους στήθηκαν στα κάγκελα του μπαλκονιού έχοντας η καθεμιά τους έναν από εμάς από πίσω τους....οι φωνές τους και τα ουρλιαχτά τους από την καύλα πρέπει να ακούγονταν σε όλο το συγκρότημα....αλλα....δεν απασχολούσε κανέναν μας όλο αυτό....το φινάλε?....ακόμα πιο συναρπαστικό.....όλες τους γονατισμενες στο κέντρο του δωματίου με τα κεφάλια τους σχεδόν κολλημένα μεταξύ τους ενώ οι 4 μας όρθιοι από πάνω τους να χύνουμε ασταμάτητα στα μούτρα..στα μαλλιά τους....όλο αυτό συνεχίστηκε εκείνο το βράδυ ξανά και ξανά με εναλλαγες...αλλά και τις επόμενες 14 μέρες που μας είχαν απομείνει μέχρι να φύγουμε...άλλοτε όλοι μαζί...άλλοτε μεμονωμενα....σε όλα τα πιθανά σχήματα....το τέλειο της υπόθεσης ήταν ότι κρατήσαμε επαφή και για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα κατέβαιναν στην Αθήνα άλλοτε μεμονωμενα και άλλοτε 2-3 η και οι 4 τους προκειμένου να περάσουμε όμορφα όλοι μαζί για κάποιες μερες....είχαμε τελικά όλοι να το λέμε...τόσο λυσσασμένες πουτανες δεν είχαμε ξαναδεί κανένας μας.....τελικα η φράση "Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει".....απέκτησε νόημα και για εμάς...με αλλη μορφή όμως...
