Σιωπή...Μόνο ο ήχος από αγαπημένα τραγούδια ακούγονται σιγανά. Άλλη μια μέρα που το τηλέφωνο δεν χτύπησε. Άλλη μια νύχτα που πλημμύρισε από αναμνήσεις.Από όλες τις φορές που μου γάμησες σώμα και μυαλό. Από όλες τις φορές που κάθε επιθυμία σου γινόταν πραγματικότητα, κάνοντας με να χύνω συνέχεια και να ξεσκίζω κάθε τι που ένιωθα. Γεμάτη και άδεια.
Μία σου λέξη, μία προσταγή και έτρεχα. Ήξερα πως αν πω όχι θα χάσω την ευκαιρία να σε ακουμπήσω, να σε φιλήσω, να σε δω. Κι έτσι γινόμουν κάτι άλλο, μια ιδανική πουτάνα που ικανοποιούσε τις ορέξεις σου, με αντάλλαγμα λίγες ώρες καύλας. Και πάλι απ την αρχή.
Μα σαν να ξύπνησε κάτι μέσα μου. Σαν να άρχισε το μυαλό μου να λειτουργεί ορθά. Ο άνθρωπος που ήξερες δεν μένει πια εδώ. Βγήκα να πάρω μια ανάσα ζωής και ξέρεις κάτι; Μου άρεσε που δεν είχε τη μυρωδιά σου. Μου άρεσε που υπήρχαν μάτια με άλλο χρώμα, χείλια με άλλη γεύση. Μου άρεσε που μου άφηναν επιτέλους επιλογή. Που δεν ήθελαν πεινασμένα απλά να γαμήσουν για επιβεβαίωση. Που μου προσέφεραν και την εναλλακτική της αγκαλιάς.
Για σένα όλα ήταν μια ζαριά. Ναι ρε φίλε καλό είναι το πήδημα. Αλλά αν το κάνεις και με ψυχή γίνεται ακόμα καλύτερο. Αν του δίνεις και λίγο χρώμα γίνεται μαγικό. Πόσες φορές σου είπα, άκουσε με...Όχι πεισματικά ήθελες να είσαι ο αρχηγός, ο επιβήτορας. Κι αν ένιωσες κάτι, φρόντισες επιμελώς να το κρύψεις. Σε μείωνε βλέπεις να σε πούνε άνθρωπο. Ο γαμιάς που μεγάλωνε τη συλλογή του.. Σε τι αριθμό άραγε θα φτάσει το ρεκόρ σου, μέχρι να καταλάβεις πως απλά χύνεις, δεν ζεις.
Δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να σε κατηγορήσει. Άλλωστε επιλογή μου ήσουν, σε σέβομαι. Δεν θα τον αφήσω όμως να χάσει άλλες ευκαιρίες χαράς. Δεν θα τον αφήσω να σταματήσει να ονειρεύεται. Με τον τρόπο μου νοιάζομαι για σένα. Όχι όπως νομίζεις. Νοιάζομαι γιατί τα έχεις πολύ μπερδεμένα τα πράγματα στο μυαλό σου και στο τέλος θα καταλήξεις μόνος σου, γιατί τα χρόνια περνάνε και τα καλά πηδήματα εξαντλούνται. Θέλεις κι έναν άνθρωπο τελικά να ακουμπήσεις.
Αρκετά όμως, άρχισε να ξημερώνει και ο ανοιξιάτικος ουρανός σαν να καθάρισε λίγο από αυτή την καταραμένη σκόνη που τα είχε καλύψει όλα. Εκεί έξω με περιμένει ένα χέρι να πάμε μια βόλτα. Ένα στόμα που χαμογελάει. Κι ένα κορμί που πολύ γουστάρω να το κάνω δικό μου...Όταν θελήσω εγώ.
Κι όμως τελικά, τα δεδομένα δεν μένουν πια εδώ....
