Δεύτερη μέρα που ψήνομαι στον πυρετό. Το σώμα μου ακινητοποιημένο στο κρεβάτι, το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί, τα μέλη μου πονεμένα και μουδιασμένα. Και το μυαλό μου να περιπλανιέται σε περίεργα μονοπάτια, να φλερτάρει με εικόνες και σκέψεις σχεδόν παραισθητικές.
Σκέφτομαι εσένα και μένα, πώς τα κορμιά μας είναι σαν τα δύο κεντρικά κομμάτια ενός παζλ, που όταν ενώνονται κουμπώνουν τέλεια μεταξύ τους, το ένα μέσα στο άλλο. Όταν μου κάνεις έρωτα, όπως μόνο εσύ ξέρεις. Όταν ξαποσταίνουμε για να πάρουμε ανάσα και με κρατάς στην αγκαλιά σου. Όταν τα δάχτυλά σου χαράζουν διαδρομές κτητικότητας στην πλάτη μου. Εμείς είμαστε τα μεγάλα κομμάτια. Και ολόγυρα μας βρίσκονται ένα σωρό μικροσκοπικά κομματάκια που απαρτίζουν τις ζωές μας. Αυτές δεν κουμπώνουν μεταξύ τους. Δεν εφάπτονται καν.
Δεύτερη μέρα που ψήνομαι στον πυρετό. Δύσκολο να πιστέψω πως δυο μέρες πριν βρισκόμουν μαζί σου. Η ζάλη που νιώθω ανάγει την ανάμνηση περισσότερο στη σφαίρα του φανταστικού. Δεν μπορώ να θυμηθώ λεπτομέρειες, όπως όταν ξυπνάμε από ένα όνειρο, βουτηγμένοι ακόμα στο νωπό συναίσθημά του, ανίκανοι όμως να ανακαλέσουμε τι ακριβώς διαδραματίστηκε.
Θυμάμαι την αγωνία μου λίγο πριν σου χτυπήσω την πόρτα. Είχα τόσο πολύ καιρό να σε δω. Μα τόσο πολύ… Θα ήταν το ίδιο? Πήρα μια βαθιά ανάσα και χτύπησα. Άνοιξες αμέσως, λες και στεκόσουν ακριβώς από πίσω της. Σε αντίκρισα… ήσουν ίδιος… και δεν πρόλαβα καν να σε χαιρετήσω. Με άρπαξες και με φίλησες. Κρατούσα στα χέρια μου τσάντα, τσιγάρα, κινητό κι όμως βρήκα τρόπο να σε αγκαλιάσω και να παραδοθώ στη γλώσσα σου. Το φιλί σου ήταν το ίδιο. Όπως πάντα διψασμένο.
Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε μέχρι να με αποχωριστείς τόσο ώστε να μπορέσω να τακτοποιήσω τα πράγματα μου και να ανάψω ένα τσιγάρο. Όχι ότι με άφησες να το καπνίσω… και μετά… με έγδυσες αργά και για τις επόμενες πέντε ώρες τα κορμιά μας δεν χώρισαν σχεδόν καθόλου. Είτε με έγλυφες αχόρταγα, είτε παίδευες τις ρόγες μου, είτε σε έπαιρνα στο στόμα μου και σε ταλαιπωρούσα, είτε ξανασυστηνόσουν με κάθε σπιθαμή της σάρκας μου, είτε ήσουν μέσα μου και σε έσφιγγα ολόκληρο, παντού - θυμάσαι που ρωτούσες… «μα καλά πόση δύναμη έχεις;» κι εγώ σε πρόσταζα … «κράτα με, σε θέλω κολλημένο πάνω μου» - είτε σε καβαλούσα και τριβόμουν πάνω σου και ένιωθα να στάζω και να σε μουσκεύω ολόκληρο, είτε με έβαζες στα τέσσερα και με έκανες να ουρλιάζω και εσύ καύλωνες ακόμα περισσότερο που με έβλεπες και με έκανες να χύνω ξανά και ξανά και κάποια στιγμή χύναμε και μαζί, είτε κάναμε διάλειμμα για τσιγάρο και εγώ κούρνιαζα στην αγκαλιά σου και το κορμί μου κούμπωνε με το δικό σου, τόσο υπέροχα τέλεια. Και δεν χρειαζόταν να μιλήσουμε, ξέραμε και οι δυο. Μιλούσαν τα χέρια μας, οι ανάσες μας, τα χαμόγελά μας. Και μετά αρχίζαμε ξανά και ξανά και ξανά.
Όλη η πραγματικότητα είχε μείνει έξω από εκείνο το δωμάτιο. Υπήρχαμε εμείς και μόνο εμείς. Και θα μπορούσαμε να μείνουμε εκεί για μέρες ολόκληρες αν ήταν δυνατόν. Και πάλι δεν θα προλαβαίναμε να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο. Θυμάμαι που σου έλεγα «μείνε μέσα μου για πάντα». Θυμάμαι που μου έλεγες «μόνο μαζί σου είμαι έτσι». Τόσο ιδανικό το ταίριασμά μας… Κι ύστερα ο χρόνος μας έληξε.
Δεύτερη μέρα που ψήνομαι στον πυρετό. Κι ίσως αυτό να είναι καλό γιατί ό,τι ζήσαμε έμεινε σε εκείνο το δωμάτιο. Είναι λες και εμείς οι δυο μαζί και η πραγματικότητα να μην συναντηθήκαμε ποτέ. Παίρνω την πρωτοβουλία λοιπόν και μας ονομάζω παραίσθηση για να μην χρειαστεί να αναμετρηθούμε με καμιά απώλεια.
Ήταν οι πολυτιμότερες στιγμές μου. Μέχρι την επόμενη φορά που θα καταφέρουμε να εξαφανίσουμε την πραγματικότητα, όποτε και αν είναι αυτή…
