...Ήμουν τόσο ανυπόμονη για εκείνη την πρώτη συνάντηση, το πρώτο βλέμμα, το πρώτο φιλί..Είχε περάσει ένας βασανιστικός μήνας, γεμάτος επιθυμία, λόγια, ηδονή...Όλο μου το κορμί ζούσε για να σμίξει με το δικό σου...Το μυαλό μου είχε γίνει δικό σου, με έναν τρόπο μαγικό και καθηλωτικό...Φανταζόμουν να σε νιώθω μέσα μου, να ταξιδεύω, να σου δίνω όλα αυτά που σου είχα υποσχεθεί. Και ήξερα πως το ήθελες, πως το περίμενες κι εσύ..
...Οι μέρες πέρασαν αργά, βασανιστικά. Μέχρι εκείνο το μεσημέρι μιας Πέμπτης. Ετοιμαζόμουν και τα χέρια μου έτρεμαν, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, όλα μέσα μου ήταν γεμάτα επιθυμία. Τα μηνύματα σου ερχόντουσαν και με γέμιζαν με ένα γλυκό άγχος.."Ανυπομονώ να σε αγκαλιάσω", έλεγες κι εγώ ήμουν ήδη έτοιμη να σου δώσω τα πάντα...Τότε κατάλαβα πως οι χαραμάδες του μυαλού μου για τους λίγους και εκλεκτούς όπως είχες πει ένα βράδυ, είχαν γεμίσει από σένα..
..Έφτασα έξω από το ξενοδοχείο που με περίμενες. Για μια στιγμή δίστασα. Σταμάτησα. Έκανα τσιγάρο. Ήξερα πως με χώριζε ένας όροφος απ΄το φιλί σου. Προχώρησα αργά, έφτασα έξω απ΄την πόρτα, πήρα μια βαθιά ανάσα και σου χτύπησα, ήδη παραδομένη...
Η πρώτη εικόνα από κοντά...αμηχανία και μια αίσθηση οικειότητας...Ένα φιλί...το πιο γλυκό, μαγευτικό, νόστιμο στόμα..Ένα φιλί που με έκανε να νιώσω κοριτσάκι ξανά..Μέσα στη ζάλη μου σκέφτηκα πως κάπως έτσι πρέπει να αρχίζουν οι πιο όμορφες ιστορίες..
Με οδήγησες στο κρεβάτι..Δεν ήθελα τίποτα περισσότερο απ΄τα χέρια σου πάνω μου, τα χείλια σου να με ταλαιπωρούν γλυκά, το χαμόγελο σου, το βλέμμα σου..Αφέθηκα εκεί, απόλυτα, ζούσα όλο αυτό το πάθος που είχαμε αναλύσει αμέτρητες φορές...Όταν μπήκες μέσα μου, ήθελα να μείνεις για πάντα εκεί...Πέρασε ώρα, γεμάτη από σένα, σου έδινα όσα είχα μέσα μου, με έκανες ότι ήθελες και μου άρεσε..Οργασμός σώματος και παραδόξως ψυχής..Τελείωνα για σένα...
Ήρθε η ώρα να σηκωθείς λίγο από κοντά μου...Δεν ήθελα...Ήθελα να μείνεις εκεί...να με αγγίζεις..Με κοίταγες με χαμόγελο, ικανοποίησης, καύλας, ήσουν γεμάτος, το ένιωθα..Ήσουν χαρούμενος..Μου μίλησες λίγο για σένα..Τόσο ώστε να μην φτάσω στην ψυχή σου.. Φοβήθηκες. .Ήξερα πως είχες κρύψει πράγματα...Μου τα είπες...
Ήρθες πάλι δίπλα μου, τα χέρια σου στο στήθος μου ξύπνησαν όλες τις αισθήσεις πάλι...Έγινες σκληρός, διεκδικητικός, όπως ήθελα...Πρόστυχα, άγρια, με γέμισες πόνο και ηδονή...Δεν υπήρχε χρόνος, έμεινε σταματημένος εκεί...
Οι ώρες πέρασαν, έπρεπε να φύγουμε...Ήξερα πως δεν θα είναι τίποτα εύκολο πια...Σε χαιρέτησα...
Πέρασαν μέρες με μια επικοινωνία παράξενη..Μάλλον πλησίασα περισσότερο απ΄ότι άντεχες...τάραξα τα ήρεμα νερά σου..
Τώρα με πιο καθαρό μυαλό ξέρω πως σου λείπω...το βλέπω...Δεν ρώτησες ποτέ πόσο λείπεις σε μένα...Μια απορία θα μείνει όμως πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου..."Θα ξαναρθείς;"......Κι αν ναι γιατί;;
