ήρθε και στάθηκε πλάι του, στο φανάρι. απόγευμα, μόλις είχε σχολάσει από το γραφείο, μια μέρα κάπως αδιάφορη, από αυτές που δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο να κάνεις μετά τη δουλειά. την πρόσεξε από μακριά, γιατί κάποιες γυναίκες τις προσέχεις από τον τρόπο που βαδίζουν, έχουν αυτό το κάτι που λέει πρώτον ξέρω τι έχω ανάμεσα στα πόδια μου και δεύτερον δεν έχω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν, δεν με έχει κανένας. αυτή τη γυναίκα που βάδιζε με αυτόν τον τρόπο, αποκλείεται να μην την πρόσεχε. ήρθε και στάθηκε δίπλα του, ένα, δύο, τρία δευτερόλεπτα, αυτός να την κοιτάει στο πρόσωπο, του ανταπέδωσε το βλέμμα, συνεννοήθηκαν, και το φανάρι άναψε πράσινο. διασχίζοντας τη λεωφόρο δίπλα δίπλα, επιβεβαιώθηκε η υπόθεσή του, ένιωσε αυτή την επικοινωνία, την αναγνώριση των σωμάτων, δεν χρειάζονταν πολλά λόγια. μέχρι να φτάσουν απέναντι, είχε γίνει η επαφή. χωρίς πολλά λόγια. θέλεις να δούμε αυτή η τυχαία συνάντηση που μπορεί να οδηγεί; τη ρώτησε. του χάρισε ένα χαμόγελο που υποσχόταν συνέχεια, της έδωσε το τηλέφωνό του κι έφυγε. Εκείνη μπήκε γρήγορα στο σπίτι της ξαναμμένη από το γεγονός, πέταξε τα ρούχα της, ξάπλωσε ανάσκελα, ήταν μούσκεμα, εντελώς μούσκεμα, από τη μέση του δρόμου. περίμενε αυτή τη στιγμή, στο φανάρι, στο δρόμο, στο πάτωμα, στην κουζίνα, στο κρεβάτι, στην καρέκλα, στο ντουζ. έτρεχε το νερό στο αναμμένο της κορμί, μια γλύκα το είχε αλώσει. τέλειωσε πάλι, μέσα στα νερά, και βγήκε χορεύοντας με το άσπρο της μπουρνούζι.
