Λοιπόν, ήμουνα πολύ καιρό χωρίς κάνα κωλαράκι – περισσότερο, Κύριος οίδε, απ’ ότι ήθελα καν να σκέφτομαι. Κι επίτρεψέ μου να σου πώ, τσάκαλε, πώς αν δεν το έχεις περάσει θα σου είναι αδύνατο να καταλάβεις τί μπορεί να κάνει σ’ έναν άντρα το να δει μια γυναίκα σαν ΑΥΤΗΝ να ανεβαίνει στο μουντό και βρώμικο λεωφορείο στο οποίο και ο ίδιος επιβαίνει ένα μοναχικό Σάββατο βράδυ. Καθόμουν στη γαλαρία δίπλα από ένα σπυριάρικο κορίτσι, γύρω στα δεκαεφτά, που συνεχώς στάυρωνε και ξεστάυρωνε νευρικά τα πόδια του, λεπτό παρά λεπτό, σαν να αισθανόταν την γενική μου αναστάτωση. Και ξαφνικά νά σου την, φορώντας αυτό το εξώπλατο φόρεμα, ώχρα ή κάτι τέτοιο, μάλλον άθλιο για να λέμε την αλήθεια, αλλά, ρε φίλε, αν δεν ήτανε εφαρμοστό κι αν δεν ήτανε σφιχτό! Έπαιζε γοφός εκεί πέρα, κάτω από εκείνο το φριχτό κίτρινο φόρεμα, και φυσικά ένα καμπυλωτός, στρόγγυλος κώλος, ένας κώλος εκπληκτικός, ένας κώλος, φίλε μου, που ήταν ζωντανός και σε άριστή υγεία κι απειλούσε να χυμήξει πάνω σου, πηδούσε και αναπηδούσε, ανέβαινε και κατέβαινε, φλιπ φλοπ, χορεύοντας σε τέλειο συγχρονισμό με τις κινήσεις του λεωφορείου. Είχε ζωή δική του. Και γι αυτό όλος μου ο αυτοέλεγχος δεν μπορούσε να με αποτρέψει απ’ το να κοιτάω, να κοιτάω επίμονα, να κοιτάω ακόμη κι αφού η ιδιοκτήτριά του άρχισε να επιστρέφει το κοίταγμά μου. Τα μάτια μας συναντήθηκαν, τελικά, για κάνα δύο δεύτερα κι είχα την αίσθηση ότι απ’ την εμφανή της περιφρόνηση για το πρόσωπό μου δεν απουσίαζε εντελώς μια υποψία ανταπόκρισης, καθώς μου γύρισε την πλάτη προσφέροντάς μου σε ακόμα πιο ξεκάθαρη θέα το μεγαλειώδες της ψαχνό!
