Την έχεις στα τέσσερα. Πριν λίγο, ενώ ξεδιπλωνόταν, ανοίγωντας, μπροστά σου, πρόσεξες ένα περίεργο τατού στο εσωτερικό του μηρού της, κάτι σαν ποίημα, τέσσερις σύντομες γραμμές σε κόκκινο μελάνι. Προσπάθησες να διαβάσεις αλλά δεν είχες τον χρόνο. Κύλησε, γλιστρώντας, πάνω στον αφαλό της, ύψωσε το ξυρισμένο μουνί της και σε προσκάλεσε να μπεις. Έμοιαζε με κάποια ξένη γλώσσα και σου είναι αδύνατο να σταματήσεις να το σκέφτεσαι, ακόμη και τώρα ενώ είσαι γονατισμένος, μέσα της, μπήγοντας σταθερά και δυνατά, όσο μπορείς. Στο τέλος τέλος, τι ξέρεις γι αυτήν την γυναίκα; Μια κάποια αψίδωση της πλάτης της είναι το μόνο πιθανό σημάδι που σου δίνει ότι είναι πράγματι εδώ, αισθανόμενη εσένα και όχι κάποιο φάντασμα περασμένου παρτενέρ, φίλου, ή συζύγου. Αλλά αυτή η μικρή αψίδωση είναι καλή, αυτό το μικρό τρέμουλο είναι ωραίο. Τώρα απλώνει το αριστερό χέρι της προς τα κάτω, κάπου στην περιοχή των αμοιβαίων σας μελών. Προσπαθεί να χαϊδέψει τα αρχίδια σου ή την κλιτορίδα της; Την κλιτορίδα τελικά. Ο τρόπος που κινείται είναι ωραίος – περίεργη γυναίκα όμως. Μέχρι τώρα της έδινες λίγο περιθώριο, αλλά τώρα αρπάζεις τη μέση της σκληρά κι αρχίζεις να σπρώχνεις όσο πιο βαθιά πάει κι αυτή προσπαθεί να ξεφύγει λιγάκι, αλλά δεν την αφήνεις, αποκλείεται. Και δεν προλαβαίνεις πια να σκεφτείς πόσο παράξενη είναι, το τατού, ή το μικρό τρεμούλιασμα της πλάτης της, γιατί ενώ τα σποραδικά της βογγητά υψώνονται σε απανωτά τσιρίγματα, συνειδητοποιείς πως χύνεις.
