Το καυτό νερό κατεύναζε την ταραχή της. Μια άγρια μυρωδιά τριαντάφυλλου ξεχύθηκε από το μπουκαλάκι με το αφρόλουτρο και ήρθε να σμίξει με το κορμί της. Οι κινήσεις της ήταν απαλές, αβίαστες, σχεδόν αφηρημένες. Οι υδρατμοί είχαν θολώσει την επιφάνεια του καθρέφτη έτσι ώστε να μην διακρίνονται οι αποψινές της προθέσεις.
Οι φωνές και οι προσβολές αντηχούσαν ακόμη στα αυτιά της. Οι δικές της, αυτές που του εκτόξευσε μπας και τον ξυπνήσει. Εκείνος ατάραχος, χωρίς καν κάποιο βλέμμα απορίας, αρκέστηκε σε συστάσεις περί ηρεμίας και ψυχραιμίας, φορτώθηκε την ανιαρή του ύπαρξη και κατευθύνθηκε προς το γνωστό καφέ, όπου θα καθόταν στο ίδιο πάντα τραπέζι, θα παράγγελνε το ίδιο άνοστο ρόφημα και θα βυθιζόταν στις τσαλακωμένες σελίδες της επικαιρότητας για ώρες.
Τυλίχτηκε με το μπουρνούζι και το άφησε απλά και φυσικά να ξεδιψάσει από την υγρασία του κορμιού της. Σταγόνες από το άρωμα της διακόσμησαν φανερά κι άλλα, πιο απόκρυφα σημεία της. Στόλισε τον λαιμό της με το αγαπημένο της κόσμημα και ξεγέλασε την γύμνια της με μία διάφανη μαύρη πουκαμίσα.
Το ίδιο ατάραχος ήταν και στο κρεβάτι. Δεν μιλούσε, δεν φώναζε, σχεδόν δεν ανάσαινε. Κάρφωνε το βλέμμα του σε ένα συγκεκριμένο σημείο και μπαινόβγαινε μέσα της βιαστικά, μηχανικά και με λίγη αγωνία, λες και τον κυνηγούσε η ηδονή κι εκείνος έπρεπε να της ξεφύγει. Δεν αργούσε να φτάσει στο τέρμα της διαδρομής, αθόρυβα πάντα, διακριτικά.
Το κουδούνισμα της πόρτας έκανε τα μάγουλά της να κοκκινίσουν ανεπαίσθητα. Έκλεισε τα μάτια, πήρε μια βαθιά ανάσα και άφησε την έξαψη που την είχε καταβάλει να καθοδηγήσει τις κινήσεις της. Άνοιξε στον εραστή της και τον οδήγησε στο κρεβάτι της. Δυο ποτήρια και ένα μπουκάλι κρασί βρίσκονταν ήδη στο κομοδίνο και τους περίμεναν. Αφέθηκαν και μέθυσαν και οι δυο, λίγο απ’το κρασί λίγο ο ένας από τον άλλον.
Ήταν η πρώτη φορά που τολμούσε κάτι τέτοιο, να βρεθεί με τον εραστή της μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Σαν να ‘θελε να διαπιστώσει αν θα παρέμενε αόρατη για εκείνον ακόμα και με έναν άλλον άντρα δίπλα της, μέσα στο άβατο του γάμου τους. Το εκστατικό ταξίδι τους κράτησε πολλή ώρα, όλως περιέργως κανείς από τους δυο τους δεν βιαζόταν. Εκείνη δεν χόρταινε τον αισθησιασμό που είχε πλημμυρίσει επιτέλους την κρεβατοκάμαρά της.
Κάπου ανάμεσα στα βογγητά τους ξεπήδησε ένας ήχος παράταιρος, μια μεταλλική δυσαρμονία. Έμειναν και οι δύο ακίνητοι καθώς αφουγκράστηκαν την κλειδαριά της πόρτας να απελευθερώνεται από τα δεσμά της. Κύματα πανικού την ξέβρασαν στην πραγματικότητα και αγωνιώδεις σκέψεις πέρασαν αστραπιαία από το μυαλό της. Ο εραστής της όμως είχε άλλα σχέδια. Δεν κουνήθηκε από πάνω της, δεν τραβήχτηκε, παρά μόνο την κοίταξε με ένα σκοτεινό, αποφασιστικό βλέμμα και της ψιθύρισε: «Αν δεν χύσεις…δεν θα χύσω… Κι αν δεν χύσω…από μέσα σου δεν βγαίνω…». Έφερε την παλάμη του πάνω στα χείλη της για να φιμώσει τις κραυγές της και συνέχισε την άλωση της σάρκας της, με ένταση κι ορμή αυτή τη φορά όμως. Λίγα λεπτά αργότερα τα σώματά τους βρέθηκαν να συσπώνται ταυτόχρονα.
Ένιωθε αναγεννημένη, απελευθερωμένη. Παρέμεινε στην αγκαλιά του εραστή της και περίμενε σχεδόν με προσμονή να δει το πρόσωπο του άντρα της να ξεπροβάλλει και να γίνεται μάρτυρας του πώς μοιάζει μια ικανοποιημένη γυναίκα. Μάταια περίμενε όμως, ο άντρας της βρισκόταν ξαπλωμένος στον καναπέ και είχε ήδη βυθιστεί σε έναν βαθύ, απαλλαγμένο από όνειρα, ατάραχο ύπνο…
