Ξέρεις πως είναι οι καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα....τις περιμένεις πως και πως όλη τη χρονιά και περνούν χωρίς να το καταλάβεις. Ειδικά ως παιδί δεν τις χορταίνεις. Κάθε καλοκαίρι περνούσα τουλάχιστον ένα μήνα στοπαραθαλάσσιο χωριό που είχαμε εξοχικό. Οι ίιδες φάτσες κάθε χρόνο, ένα χρόνο μεγαλύτερες. Ανυπομονούσα να περάσω χρόνο εκεί ανέμελα και ξέγνοιαστα. Μία από τις παρουσίες που με στιγμάτισε ήταν η "κα. Μαρία", η οποία είχε ένα μικρό μαγαζάκι στο χωριό το οποίο κάθε καλοκαίρι γνώριζε τις δόξες του. Θυμάμαι ότι η κα. Μαρία πάντα μου τραβουύσε το βλέμμα και...με γέμιζε καύλες από τότε που ανακάλυψα τι σημαίνει να τραβάς μαλακία.Η κα. Μαρία πάντα με υποδεχόταν με χαρά στο μαγαζί και με γέμιζε αγκαλιές και κολακείες, σαν μικρό παιδί που ήμουν....Πιάναμε την κουβέντα και με χαριέντευε. Όταν ήμουν 14 στα 15, αυτή 35, ένα βράδυ έμεινα με τους φίλους μου πιο αργά απ' ότι συνήθως στο μαγαζί και η κα. Μαρία ήταν πολύ πιο διαχυτική μαζί μου, σε σημείο που με είχε πιάσει άγχος. Καταρχήν μου λέει ¨φτάνει με τον πληθυντικό, Μαρία, έχεις γίνει κοτζάμ παλικάρι πια" και όταν βαλθήκαμε να φύγουμε με τους φίλους μου, μου γνέθει και μου λέει "γιατί δεν κάθεσαι λίγο ακόμα να πιούμε ένα τελευταίο ποτηράκι η δυο μας να με βοηθήσεις και να κλείσω το μαγαζί...;" Προφανώς και βρήκα μία δικαιολογία και έκατσα, ώντας πλεον εντελώς αγχωμενός αλλά και καυλωμένος. Με πραγματική μαεστρεία διάβασε την αμηχανία μου και με κάλμαρε σιγά σιγά, ποτίζοντάς με αλλά και σαγηνεύοντάς με με το χαμόγελο ...και τα πανέμορφα στήθη της! Το αποκορύφωμα (μέχρι εκείνη τη στιγμή) ήταν ότι μου λέει την ώρα που έκλεινε το μαγαζί "έχει πανσέληνο, δεν πάμε μία βόλτα στην παραλία;" Δυσκολευόμουν να κρύψω πλέον την καύλα μου μέσα στο παντελόνι μου. Προφανώς και με είχε ψειλιαστεί και κάποια στιγμή εκεί που περπατούσαμε με έπιασε από το χέρι (....εκεί έγινα πλέον πύραυλος σαν ένας κλασσικός 15χρονος....) και ύστερα από λίγο μου λέει "πάμε να καθίσουμε εκεί στην άκρη να δούμε το φεγγάρι ξάπλα...". Η επόμενη ώρα που ακολούθησε μου έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό ως το καλύτερο δυνατό ξεπαρθένεμα που θα μπορούσε να μου συμβεί...τη θυμάμαι ακόμα να με κοιτάει με χαμόγελο με τον πούτσο μου στο χέρι της και να με ρωτάει "σε έχουν ξανατσιμπουκώσει ποτέ σωστά;" Τη θυμάμαι να ετοιμάζεται να με καβαλήσει και να μου λέει "θέλω να δω την καύλα στα μάτια σου μωρό μου όταν θα νοιώσω το πανέμορφο καυλί σου μέσα μου..." Ξέρεις πως λένε ότι οι αναμνήσεις εξιδανικεύονται με τον καιρο....νομίζω την συγκεκριμένη ανάμνηση την έχω τερματίσει....το βράδυ εκείνο ήταν ένα από τα καλύτερα γαμήσια που έχω κάνει και η καλύτερη δυνατή αρχή για μίας λαμπρή σταδιοδρομία...:-)
