Δεν είχαν περάσει παρά μόνο τρεις ημέρες από τη στιγμή που είχα πατήσει το πόδι μου στο νησί της Ρόδου. Βρισκόμουν εκεί για ένα επαγγελματικό συνέδριο, το οποίο γινόταν σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο και βάδιζε στην τελευταία του ημέρα.
Ακολούθησα τη ρουτίνα μου, λαμβάνοντας την κάρτα εισόδου στο χώρο του συνεδρίου και κάθησα στη θέση μου. Δίπλα μου ήταν μια γυναίκα γύρω στα 40, η οποία, εκτός από το μεγάλο ντεκολτέ που έβγαζε μάτι, παρατήρησα ότι είχε βόρεια χαρακτηριστικά. Σουηδία, έμαθα αργότερα...
Το μάτι μου πήγε στο ντεκολτέ της, άπειρες φορές κάτι που φυσικά δεν πέρασε απαρατήρητο από την ίδια, η οποία συχνά πυκνά μου χαμογελούσε πονηρά. Στην πρώτη διακοπή, με ρώτησε -στ' αγγλικά- αν γνωρίζω που είναι το "μπαρ". Της εξήγησα ότι δεν σερβίρουν αλκοόλ και βαδίσαμε σιγά σιγά προς το χώρο της πορτοκαλάδας όπου και πιάσαμε κουβέντα για το αντίκτυπο των social media στην επιχειρηματικότητα.
Μόλις χτύπησε το καμπανάκι επιστροφής για το χώρο του συνεδρίου και καθώς άφηνα το ποτήρι της πορτοκαλάδας, μου έπιασε το χέρι και μου το τράβηξε δείχνοντάς μου τις σκάλες.
Το έπιασα το υπονοούμενο... Ανεβήκαμε στο δωμάτιό της και με το που έκλεισε την πόρτα όρμηξε πάνω μου. Η γλώσσα της ξεκίνησε από πάνω και σταμάτησε πάνω στο εργαλείο μου, το οποίο περιποιήθηκε δεόντως. Τη στιγμή που άρχισα να τη γδύνω της είπα ότι δεν εχω μαζί μου προφυλακτικό. Μου απάντησε ότι δεν είχε ούτε κι εκείνη, αλλά αυτό ήταν ένα θέμα που λυνόταν εύκολα. Ντύθηκε πρόχειρα, βγήκε έξω και μετά από 4-5 λεπτά γύρισε με το προφυλακτικό στα χέρια. Ούτε που ρώτησα που το βρήκε.
Δυο φορές χρειάστηκε να τελειώσω για να την κάνω να τελειώσει κι αυτή. Μου τα έδωσε όλα! Και μου τα ήπιε όλα.
Κάναμε ντουζ, ντυθήκαμε και σαν να μην τρέχει τίποτα, καθίσαμε στις θέσεις μας για να απολαύσουμε το κλείσιμο του συνεδρίου. Αλλάξαμε τηλέφωνα και το επόμενο καλοκαίρι ήρθε και πάλι στην Ελλάδα (σε άλλο νησί) παρέα με τη φίλη της και τον κολλητό της. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
