Ήταν πριν αρκετά χρόνια. Όταν δεν υπήρχε σάλιο για να πάρω αυτοκίνητο και σχεδόν κάθε μέρα πηγαινοέρχονταν μέσα στη πόλη με τη συγκοινωνία. Τα αστικά λοιπόν ήταν μέρος της καθημερινότητας μου . Πήγαινα στη δουλειά , πήγαινα για καφέ , πήγαινα παντού χτυπώντας το εισιτήριο μου σαν καλός και νόμιμης πολίτης . Στις συνήθειες της εποχής τότε ήταν να βγαίνουμε για ποτά στο κέντρο και να γυρνάμε σπίτι με το πρώτο αστικό λίγο πριν χαραξει η και λίγο μετά ανάλογα με την εποχή.
Ένα χειμωνιάτικο πρωινό λοιπόν και μετά από κάμποσα ποτάκια στην αγαπημένη μου μπυραρία στα Λαδάδικα ( μακάρι να ανοίξουν σύντομα πάλι τα μαγαζιά και να γυρίσουμε σε αυτές τις συνήθειες) Μπίκα στο πρωινό αστικό για να επιστρέψω σπίτι. Στο 31 πουωεκτελουσε και εκτελεί το δρομολόγιο Βούλγαρη Σφαγεία μπορούσες να δεις μόνο δυο λογής ανθρώπους εκείνη την ώρα . Κόσμο να πηγαίνει στη δουλειά του και κόσμο να επιστρέφει από διασκέδαση. Ανάμεσα στους επιβάτες εκείνο το πρωινο ήταν και μια γυναίκα που δεν κολουσε. Πέντε και κάτι το πρωί ντυμένη όμορφα σαν δικηγορινα ταγιέρ και γυαλιά. Το φετίχ μου. Την κοιτούσα έντονα σε όλη τη διαδρομή και μέσα στο μεθύσι μου δεν με πολυενοιαζε κιωλας. Όλως τυχαίως κατεβήκαμε στην ίδια στάση. Λίγα μέτρα από το σπίτι μου . Εγώ τότε είκοσι και αυτή πάνω από τριανταπέντε. Μου μίλησε πρώτη και μου είπε ότι την κοιτούσα εντωνα και ότι αν ήταν πιο άπειρη θα κοκκίνιζε από ντροπή. Έπιασα αμέσως την πάσα και της ειπα δλδ είσαι αρκετά έμπειρη για να μου μάθεις πράγματα...? Πριν το καταλάβουμε καταλήξαμε σπίτι μου.Η φούστα της κατέβηκε πολύ γρήγορα και αποκαλύφθηκε το κορδόνι που φορούσε από κάτω. Μπήκα μέσα της αμέσως χωρίς σκέψη και τελειώσαμε πολύ γρήγορα τον πρώτο από τους δύο γύρους Το πρωινό εκείνο θα το θυμάμαι πάντα για το αναπάντεχο του πράγματος. Εκεί που δεν το περιμένεις έρχονται τα πιο ωραία. Δεν κρατήσαμε επαφή αλλα σίγουρα θα θυμάται και αυτή το μάθημα που μου έδωσε στο κρεβάτι.
