Ερωτεύτηκα μια φαντασίωση,
μια χούφτα χώμα και σου ΄δωσα πνοή.
"Όχι ευχαριστώ", ψιθύρισες εσύ
αρνούμενος με περισσή ευγένεια την ι-δανεική μορφή.
Μα εγώ δεν σ’ άκουγα, αφουγκραζόμουν εκείνη,
τις πλανερές ματιές της, τα όχι και τα ναι της.
Σ’ έβλεπα χωρίς να σε κοιτάζω
και θαρρούσα συζητούσαμε,
συν-ζητούσαμε.
Όταν όμως έλαβε χώρα η συνεύρεση
συν-εύρεση,
τότε χάθηκαν τα πάντα.
Πάει κι έρχεται, πάει κι έρχεται,
το κύμα.
Φαντάζει ίδιο μα είναι πάντα άλλο
σαν κι εσένα, πας κι έρχεσαι πας κι έρχεσαι.
Φαντάζεις άλλος κι όμως είσαι πάντα ίδιος.
Κι εκεί που το όνειρο τελεύει,
σαλπάρουμε για καινούργιες πατρίδες.
Ταξίδι δίχως προορισμό,
αλίμονο, προορισμός δεν είναι οι πόλεις, δεν είναι τα χωριά
ψυχές, κορμιά, λαχτάρες είναι.
Αιώνιος ταξιδιώτης θα ΄σαι,
θα ξεμακραίνεις λίγο κι ύστερα πίσω θα γυρνάς,
μα η θέση πάντα ίδια, επιβάτης.
Κάποτε το ψέλλισες λάθος, "επιφάτης"...
Νερό...ας απλωθεί να τα σκεπάσει όλα,
να πνίξει τα φιλιά όπως τους πρέπουν.
Να σκεπάσει και μένα, να μη θυμάμαι.
Επιπλέω...φελός.
Σώπα, θα μπω μες στο κρασί να στο χαλάσω.
Πώς θα μεθάς εσύ μετά;
Μ'ανάσες ξένες φυσικά, μικρέ μου...
Δεν φταις εσύ,
άλλοι σου ΄μαθαν τη φωτιά να τρέμεις.
«Είναι γόησσα η φωτιά
μάγισσα κακιά. θα σε κατασπαράξει.
Δεν θα σε ζεστάνει, θα σε κάψει,
δεν θα φέρει φως, θα σε τυφλώσει,
όλα πιο πολύ από όσο θες».
Όχι, δεν σου ΄μαθαν ν' αγγίζεις τη φωτιά,
όχι με τα χέρια μικρέ μου, όχι με τα χέρια...
