Ήταν ένα παγωμένο βράδυ Σαββάτου. Λατρεύω τα παγωμένα βράδια. Παραδόξως, δεν μου προξενούν την ανάγκη να μένω κουλουριασμένη στο κρεβάτι μου. Αντιθέτως με κινητοποιούν να δράσω, ο παγωμένος αέρας με κάνει να νιώθω ζωντανή. Είχα κανονίσει με δυο φίλες από τη δουλειά να βρεθούμε. Ο δρόμος και η τύχη μας οδήγησαν σε μια μουσική σκηνή. Το μαγαζί ήταν κατάμεστο από κόσμο, το αλκοόλ χαλάρωνε τα σώματα και η μουσική περιεργαζόταν τις ψυχές. Η ορχήστρα σώπασε για λίγο και το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ήχος του πιάνου. Τα μάτια μου έλαμψαν. Η εισαγωγή του αγαπημένου μου τραγουδιού! Η καρδιά μου σφίχτηκε. Την απαλή μελαγχολική μελωδία των πλήκτρων αποφάσισε να παραβιάσει με την αιχμηρότητά του ένα βιολί, σκίζοντας την γλυκιά θλίψη και μετατρέποντάς την σε αγωνιώδη απελπισία. Πόσο λατρεύω αυτή την αρμονική αντίθεση... Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή τον είδα... Καθόταν στο μπαρ και με κοιτούσε αποσβολωμένος...
Μούδιασα ολόκληρη και έχασα την παραμικρή αίσθηση του εαυτού μου. Δεν άκουγα τίποτα, δεν ένιωθα τίποτα, ακόμα και οι σκέψεις που κατακλύζουν ασταμάτητα το μυαλό μου... λες και τρύπωσε μέσα ο παγωμένος αέρας και τις σκόρπισε προς όλες τις κατευθύνσεις. Το βλέμμα μου κλείδωσε πάνω στο δικό του. Θυμήθηκα πώς συνήθιζε να φωτίζει την ύπαρξη μου. Το ίδιο φως εξέπεμπε και τώρα. Μόνο που τώρα ήταν λίγο πιο δυνατό, δεν με γαλήνευε ούτε ανέδυε ζεστασιά, ήταν ενοχλητικά διεισδυτικό θα έλεγα. Απέπνεε την αίσθηση του παγερού μετάλλου, είχε την απόχρωση του ψυχρού χρυσού, είχε το σχήμα της βέρας του.
Είχαμε γνωριστεί πέντε χρόνια νωρίτερα. Εγώ ήμουν παντρεμένη και εκείνος αρραβωνιασμένος. Ερωτευτήκαμε αμέσως. Ο έρωτας μας βρήκε καταφύγιο στο δωμάτιο ενός παραλιακού ξενοδοχείου, το 204. Πάντα το 204. Εκεί ζήσαμε τις πιο έντονες και συγκλονιστικές στιγμές της ζωής μας. Ironically enough - όπως θα έλεγε ένας φλεγματικός Άγγλος- 204 μέρες μετά την πρώτη μας συνεύρεση, οι δρόμοι μας χώρισαν οριστικά. Μια απρογραμμάτιστη εγκυμοσύνη τον οδήγησε στα σκαλιά της εκκλησίας. Τα δικά μου βήματα πάλι με οδήγησαν στο κατώφλι του δικηγόρου. Εκείνος εκπλήρωσε την προδιαγεγραμμένη του πορεία . Εγώ παρεκτράπην της πορείας μου και ξεστράτισα από το λιμάνι μου. Ένα λιμάνι που δεν μου προσέφερε σιγουριά και ασφάλεια. Μια πνιγηρή φυλακή ήταν που με έκανε να ασφυκτιώ και να ξεθωριάζω.
Η οθόνη του του κινητού μου φωτίστηκε. Γραπτό μήνυμα, από κείνον: "Δωμάτιο 204, σε μισή ώρα. Σε παρακαλώ, έλα...Θα σε περιμένω..."
Ήξερα ακριβώς τι θα γίνει, οι μνήμες του σώματος παραμένουν άσβεστες. Με είδα να στέκομαι μπροστά από το 204 μετά από τόσα χρόνια, να χτυπάω διστακτικά την πόρτα, εκείνος να ανοίγει και να με παίρνει στην αγκαλιά του, Να με σφίγγει για να σιγουρευτεί ότι είμαι αληθινή. Να με φιλάει παθιασμένα ενώ ταυτόχρονα με γδύνει. Τα χέρια του να ταξιδεύουν βεβιασμένα στο κορμί μου, όπως ο πεινασμένος καταβροχθίζει την τροφή. Να με σηκώνει και να με κολλάει στον τοίχο. Με το ένα χέρι να λύνει τη ζώνη του, να ξεκουμπώνει το παντελόνι του και να μπαίνει μέσα μου, Να με παίρνει εκεί στα όρθια και να λυτρωνόμαστε και οι δύο μέσα σε λίγα λεπτά. Στη συνέχεια να με τοποθετεί απαλά στο κρεβάτι και να με κρατάει αγκαλιά. Να μου χαρίζει χάδια ατελείωτα. Να ανακαλύπτει ξανά κάθε σπιθαμή του κορμιού μου. Να μου κάνει αργό έρωτα . Να μου χαρίζει τους πιο δυνατούς οργασμούς της ζωής μου. Να βυθίζομαι πάλι στην αγκαλιά του. Να μην τον χορταίνω. Να παίρνω τον έλεγχο και να τον κάνω να βγαίνει εκτός ελέγχου, να τον φτάνω στα όρια της τρέλας. Να με φτάνει στην άκρη της αβύσσου, να μην σταματάω να τρέμω. Να αγκαλιαζόμαστε αποκαμωμένοι και εκείνος να μη σταματά να με χαϊδεύει. Να είμαι και πάλι δική του. Να ζω και πάλι το όνειρο. Να χτυπάει το κινητό του. Το πρόσωπο του να σκοτεινιάζει. Να λέει πως πρέπει να φύγει. Να ντύνεται βιαστικά και να φεύγει χωρίς ούτε μια υπόσχεση. Να βλέπω ξανά κουρελιασμένο το όνειρό μου.
Σήκωσα τα μάτια από το κινητό μου μα εκείνος δεν στεκόταν πια στο μπαρ. Κατευθυνόταν ήδη προς το δωμάτιό μας, το δωμάτιο 204. Ψέλλισα μια δικαιολογία και εγκατέλειψα την παρέα μου. Στάθηκα έξω από το μαγαζί και άναψα ένα τσιγάρο. Έκλεισα τα μάτια και αφέθηκα στο άγγιγμα του παγωμένου αέρα. Αυτό τουλάχιστον δεν ήταν δανεικό.
